A Loli Tieles, polo título.

Aproveitou a mañá para deixar a equipaxe lista e recollela ó día seguinte a última hora sen máis premura que ese traballo. Volveron a verse onde Hazel lle indicara. Dillworth levouna a cear ó Tegernsser Tönnchen, un local moi coñecido en Berlín. A choiva fíxose presente por momentos, pero nunca como o diluvio da noite anterior. O local pechaba cando eles saían e regresaron en taxi até o apartamento de Hazel. Non escatimaron en regalarse bicos e abrazos dende o portal ó abuhardillado. No recheo do terceiro andar unha luz abreuse paso a través dunha pequena mirilla metálica e Dillworth entendeu que a vida, sexa onde sexa, sempre é curiosa para os demais.

-Hazel, vente a Inglaterra comigo. Poderás seguir estudando e o mesmo que agardas aquí podes facelo alí – Dillworth buscou tódolos argumentos posibles que puidesen convencela para acompañalo. Coñecéranse facía dous días nun local nocturno de moita sona pola música swing que tocaban en directo. Ela formou parte do grupo de cincuenta e nove persoas que fuxiran a través dun túnel do Berlín da RDA. Seus pais quedaran ó outro lado.

-Non podo. Quérote, sei que te quero Dillworth. Nunca pensei que en tan pouco tempo ninguén se puidese namorar desta maneira, pero existe, existe porque o vivo en mín, porque está nos meus ollos cando me reflexo nos teus. A vida átate. Tarde ou cedo remata por atarte a algo. Debo quedar aquí. Mentras exista este muro eu estarei deste lado. Pode que en calquera intre eles… – deixou de falar e permaneceu pensativa mentras el a miraba. Fíxose un silenzo.

-Merquei isto para ti – retomou Hazel. Estás nun país de grandes músicos. Dixéronme na tenda que agora é unha ganga pero quizais este vinilo un día sexa unha peza de colección. É unha tenda moi bonita, vou a miudo por alí. Friederich é o dono, ten cincuenta e oito anos pero un espíritu novo. Axúdame cando me invade a tristura – continou cabizbaixa. Díxenlle que era para alguén especial, que lle axudase a recordarme sempre, por iso non dubidou en darme un da súa colección particular dos “intocables”, non o faría con outra persoa, seino. Sabes quen son os intocables?

-Ellioth Ness, quizais? – soltou Dillworth.

-Idiota – riu. Os intocables sobreviviron a caída de Berlín. Todos necesitamos perseguir algo que nos axude a evadirnos do mundo que ás veces nos corroe interiormente. Ás veces necesitamos pecharnos en algo que só é noso. Friederich persegue discos vellos. Foinos recuperando de moitos sitios, moitos deles entre as mesmas ruínas nos anos de reconstrucción. Na caída de Berlín perdeu a súa muller e a súa filla. A guerra é inxusta para tódalas partes, sempre son máis os que perden que os que gañan. Atopounas debaixo dos escombros da súa casa. Ó carón dos cadáveres había un disco que moitas veces acostumaban a escoitar xuntos. Nunha ocasión acerqueime até a tenda, xa era tarde pero el aínda permanecía no interior. Ía a golpear cos cotenos cando un instinto me deixou co movemento no aire e limiteime a observar, non puiden evitalo. Dende o cristal da porta vin algo que me pareceu unha especie de ritual – continuou. Ocupa o lugar central e é a alma dos intocables, contoume días máis tarde cando non puiden evitar preguntarlle despois do que vira – Hazel calou.

- Podes contarmo? – preguntou Dillworth.

-Faino unha vez ó mes, no mesmo día. Sempre ten consigo a chave que abre o moble, non se separa dela. Colle o vinilo con coidado e temor de quen ten un bebé nos brazos por primeira vez. Limpao cun líquido especial e cun pano que unicamente usa para a ocasión. Despois apoiao no xiradiscos, cun tacto e unha precisión exquisita, a agulla toma contacto co primeiro surco e a música libérase. Non cres que é maxia? Confesoume que para el, alí nesas melodías vivía a alma da sua muller e a filla. Aí comenzou a forxarse unha interminable colección de intocables e unha tenda de música. Algún deles non pode escoitarse pero gardaos como tesouros. Nunca poderei agradecerlle o suficiente ese detalle. Dou por feito que o coidarás o mellor que poidas. Hai algo que si quixera – dixo cunha esperanza case imperativa. O tempo imparable bórrao todo, enténdoo, podo comprendelo, pero desexaría que non me olvidases.

-Nunca o farei Hazel. Volverei por ti.

-Sabes que só abandonarei este lugar cando o muro deixe de existir. Tal vez despois sexa demasiado tarde. Serán os berlineses os que o derruben coas súas propias mans, seino. Chegará un día no que xa non lle teman as balas, quizais non cheguen a dispararse e os soldados deixarán que se escriba a historia final da RDA.

-Hazel, pensarás que é un tópico, nunca te olvidarei porque xa vives en min. A vida é unha viaxe, longa ou curta e ti e eu subimos o mesmo vagón solitario. Poderemos baixarnos en distintas estacións pero as paisaxes que vimos xuntos gárdanse no corazón.

Co amencer asomaron uns resucitados raios de sol. Cando Hazel abreu os ollos Dillworth tiña fixa a ollada en cada unha das formas do corpo da rapaza. Non soportaba as despedidas.

-Quérote Hazel. Non quedes na casa, sae canto antes e deixa que a vida te invada e che axude a olvidarme. É o mellor para ti. Non podo quedarme, debemos ser realistas, e ti non virás comigo. Tal vez teñas razón – continuou – que a vida átate as veces como unha condena. Pode que algún día rompamos moitas cadeas e nos liberemos cara os nosos soños. Se en algo somos verdadeiramente libres é nos recordos e aí amareite sempre.

O apartamento cargábase dunha áurea de soidade e aflicción. Cando se pechou aquela porta puido escoitar un choro amargo mentres Dillworth deixaba o seu propio rastro de bágoas. No recheo do terceiro andar detívose diante dunha porta. Sacou do peto goma de mascar. Abreu o envoltorio e meteuna na boca, masticouna até que fixo a pasta, retirouna cos dedos e pegouna con forza na cíclope de madeira metomentodo.

Dillworth desapareceu entre as rúas que perdían a humidade en cortinas de vapor levantadas pola calor dunha mañán de verán.

Charlie Dilworth seguía tumbado no chan do seu ático en Londres. Fixo un ademán por erguerse pero o esforzo apenas elevou o corpo uns cinco centímetros para volver a desplomarse e lastimar a boca. A botella de wisky esta baleira.

-¡Deus, maldita sexa! – non houbo berro, queixouse e riu.

Deixou pasar un tempo, outra vez un pequeno esforzo para quedar coa cabeza ladeada, xa non observaba a lámpada, xa non pensaba en nada. Tiña a ollada perdida nun enorme xarrón que decoraba unha esquina do salón. Regalárallo sua nai dunha viaxe a Túnez. O seu cerebro volveu a funcionar.

-Nunca estiven en Túnez – pensou con tristura. O deserto, gustaríame coñecer o deserto. Só coñecín selvas urbanas onde non existe o equilibrio. Os maiores depredadores da terra. Areas, as dunas – persistiu no deserto, o vento debuxado nas formacións onduladas. Gustaríame percorrelo, sentirme nun lugar afastado de verdade, sen rastro de ninguén, sen recordos. Teño a boca seca – pronunciou, e os ollos pecháronse nun intre.

Durmeu preto dunha hora e unha mala postura espertouno.

-Idiota, aínda segues aí? – dirixíndose ó xarrón, comparando o seu corpo coa inerte arxila.

-Se quixera podería romperche en mil anacos – falou cara á peza de cerámica. É a desgraza de ser un home. Díxencho, somos os peores seres da terra, nós fixémoste. Podo descargar a miña ira contigo e ti nunca me devolverías o golpe. Teño sede – susurrou ó tempo que pasou a lingua entre os beizos. Sentiu o sangue seco. Si – afirmou – a soidade do deserto faríame moi feliz.

Charlie Dillworth chegou á terraza a duras penas, tambaleando o seu corpo nun zigzag que a punto estivo de derribalo outra vez. Apoiou as mans no balaustre. Mirou un ceo limpo e despois baixou a ollada cara un duro e alonxado chan. Pasóuselle pola cabeza estrelarse contra el. Despois daquel verán de 1965 Dillworth dedicouse a rematar os estudos de economía. A súa posición social concedeulle a oportunidade de desenvolverse nos mellores círculos mercantís de Londres e o pasotismo que amosou nos inicios como estudante contrariouse no que foi o seu traballo poñendo todo o empeño en gañar reputación sen que mediase o apelido da súa familia. O poder sempre se move cos grandes inversores e moitos negocios amáñanse en lados escuros. Dillworth atopouse cun deles e descubriu o lado máis sinistro e putrefacto do ser humano.

O 9 de novembro de 1989 o muro de Berlín espertaba igual que cada día como un lenzo cementado, pintado de vivas cores, chamativos grafitis con mensaxes de crítica e nomes anónimos que databan un cemiterio de vivos. Fisicamente seguía separando as dúas cidades, pero aquela noite, a concentración dun millón de persoas desafiando un estado policial, rematou por derribar un aillamento en contra da vontade do pobo que se desangraba nun comunismo sen futuro que aquela xornada viviu o seu afundimento.

Hazel traballaba para o goberno da RFA. O muro derrubase e reuniouse coa súa nai. Xuntas visitaron o cemiterio onde repousaban os restos do pai. Á nai só lle quedaba un desexo.

Chegaron a St. Just unha mañá de agosto de 1990. Agardaban atopar unha vivenda ruinosa polo que se instalaron nun hotel. Alquilaron un coche, un Rover de cor vermella. A proxenitora estaba nerviosa. Dirixíronse ós rexistros municipais coa esperanza de atopar algún familiar pero facía catorce anos que alí non quedaba ninguén. A anciá non quixo averiguar nada máis e só desexaba ir ó encontro coa que fora a casa que a vira nacer.

A casa estaba nas aforas do pobo, solitaria. Durante o traxecto, a nai de Hazel fixaba a ollada na paisaxe que vía a través da ventá.

-O tempo pasa pero aínda quedan cousas sobre as que se detén – comentou en voz baixa.

O coche tomou unha curva cara á dereita, observaron unha casa en perfecto estado pintada dun azul ceo, destacando entre as tonalidades verdes e ocres dos campos.

- Ten a mesma cor! – exclamou emocionada. ¡Deus, fai tantos anos! Teu avó pintáraa desa cor e a túa avoa opoñíase. Eu era moi nena pero recordo a discusión. Pero, quen puido coidala desa maneira? Non o entendo.

O coche detívose. Hazel abreu a súa porta, rodeouno pola parte posterior e abreu a porta do lado da nai ofrecéndolle o brazo para axudala a baixar. A muller camiñou uns metros e detívose diante do máis tanxible que lle quedaba do pasado. Unha suave brisa mariña percorreu os cabelos e ó lonxe unhas gaivotas voaban advertindo da próxima presenza da costa. Unhas bágoas percorreron a pel castigada dun rostro que reflectía unha vida chea de sufrimento. Hazel tivo que reprimirse e chorou silenciosamente detrás de súa nai.

- Imos Hazel, achegame até ela – requeriu. As fiestras están abertas, debe de haber alguén na casa. Cara aqueles muros camiñaron lentamente.

A idade marcaba a diferenza entre dúas mulleres que inseparabelmente se aproximaban a descubrir quen coidaba do seu pasado. Era unha tarde moi clara, cun ceo limpo acompañado dunha áurea de amor fraternal e vida. No seu achegamento, Hazel comprobou que dun lateral, onde ofrecía sombra a casa, asomaba a parte dianteira dun coche negro e que alguén o estaba a lavar. A anciá permaneceu inmóbil ante a porta de entrada, con temor e morriña. Hazel dispúxose a averiguar quen estaba naquel lado sombreado, ocupado en lavar un coche negro.

- Desculpe señor – berrou Hazel asomando algo mais de medio corpo desde a esquina da casa.

Un home duns cincuenta anos e corpulento incorporou-se de imediato.

- Desculpe, non pretendía asustalo – volveu a dicir Hazel.

- Señora, algún problema? – dixo aquel home. Podo axudala en algo?

- Si, supoño que si. É vostede o dono da casa? – preguntou.

-Oh non! Non. Só a coido e ben tamén vivo nela. Busca vostede a alguén? Algún contratempo se cadra?– insistiu.

- Verá, é un pouco difícil de explicar.

- Teño tempo señora – dixo o home que se mantiña erguido coa esponxa enxaboada na man.

- Acompáñame por favor, miña nai quedou na entrada da casa. Quizais nos enganásemos, eu era demasiado pequena e apenas lembro algunhas cousas, pero ela di que esta foi a súa casa, que naceu aquí.

Un calafrío percorreu o corpo daquel home.

- Tal vez non se engane, señora.Como se chama?

- Quen? Miña nai?

- Vostede señora.

- O meu nome – quedou en silencio un intre, ollou ó seu redor, despois contestou. Chámome Hazel, Hazel Feldkirch - proseguiu. Non importará moito iso.

- Dixo Hazel? Señora, é vostede Hazel? Ven de Alemaña?– acribillouna o home a preguntas.

- Si, pero, non entendo. Coñéceme?

- É a primeira vez que a vexo pero non se ofenda se lle digo que sei algo seu. En realidade levo anos agardándoa.

Hazel permaneceu incrédula. Non comprendía que estaba a acontecer pero algo se lle pasou pola cabeza porque non parou de moverse.

- Veña comigo, preparareilles un té ou café, o que prefiran.

O home deixou o seu traballo, sen importarlle que o coche quedase enxabonado. Adiantou a Hazel. A volta da esquina atopáronse coa anciá que se sentara na soleira da casa, coa cabeza erguida, recibindo os lóstregos do sol. Os seus ollos estaban pechados e un profundo e enternecedoiro sorriso debuxaba a alegría naquel rosto que até facía moi pouco tempo só coñecera a incertidume. O home saudou a anciá e ela limitouse a preguntarlle se fora el quen mercara a casa. Non ser a dona non lle importou, atopala en tan bo estado fora máis que suficiente para contentala, sobre todo porque o solitario home respetara a forma e as cores orixinais. El non contestou, pediulles que entrasen cun xesto amable e insistinte.

O home abreu unha alacena na cociña, preferiron café, quitou unha cafeteira e fixo todos os preparativos. Acendeu un forniño da cociña mentres a nai de Hazel seguía rememorando no seu pensamento unha vida pasada. Un obxecto reclamou a súa atención, ollou ó home, sen palabras pedía o seu consentimento para poder collelo. El entendeu.

- Está na súa casa e todo o que hai nela é seu, non o dubide e comprenda que lle aseguro que así é – dixo.

Hazel ó escoitalo sentiuse confundida. Non imaxinaba que alguén da sua familia, do que non coñecía xa a ninguén, tivese a coidado de mantela naquel perfecto estado e pagar a unha persoa para que a mantivese así. Un pitido e un arrecendo agradable interromperon calquera pensamento. Hazel permanecía sentada e a súa nai perdida no seu pasado. O home dispuxo tres tazas sobre unha mesa e serviu un fumeante e recendente café.

- Señora Feldkirch comprendo que sentimentalmente este lugar una máis a súa nai que a vostede e sen pretender ofender á súa proxenitora, debo dicirlle que levo case vintedous anos agardándoa.

O corazón de Hazel palpitaba devezosamente e voltou a lembrar a unha persoa, alguén que viviu con ela, invisible pero latexante, aí onde se batían os seus sentimentos a un ritmo, agora, acelerado. Pero non podía tratarse del, iría a buscala, pensou. O home continuou coa historia. Entón pronunciou o nome de Charles Dillworth e os ollos de Hazel, aqueles ollos negros como os buratos do universo que non deixan escapar nin a mesma luz, amosaron un brillo de incredulidade e morriña.

- Antes de chegar a un lugar percórrese un camiño, mesmo moitos camiños e ás veces un remata onde nunca imaxinaria – falou o home. Coñecín o señor Dillworth por casualidade pero esa historia non vou a contarlla porque o que me ten aquí, ante vostede, é a súa. Só eu coñezo o verdadeiro paradeiro do señor Dillworth. Supoño que non volveu a saber nada do señor desde aquel día que se foi do seu apartamento. Non se incomode porque saiba algunhas cousas, o señor sempre falou de vostede co máximo respecto! – exclamou. Unha sociedade financeira perdeu moito diñeiro e tentaron con métodos mafiosos botalo fóra do mapa. Atópase perfectamente, é o único que podo dicirlle. Por suposto confia en vostede e só esperaba que un día visitase este lugar, ese é o motivo polo que eu me atopo aquí.

Hazel respirou profundamente e súa nai contemplaba con tenrura, era consciente que en todos os anos de ausencia, ó outro lado do muro a súa filla vivira algo inesquecible. Son as cicatrices que deixa a vida e algunhas delas marcan os bos momentos, os que permanecen imperecedoiros.

- Eu conducía o coche negro que nos trouxo até aquí, segue sendo o mesmo que vostede viu fóra, cuidalo é outro dos meus encargos. Tiven que perguntar máis dunha vez para localizar a alguén relacionado coa súa familia. Foi necesario mover a unhas cantas persoas para dar con este lugar e sobre todo verificar a quen pertencía. O señor Dillworth mandoume deter o vehículo tan pronto xiramos na curva e apareceu a casa. Baixou do coche e antes de pechar a porta pediume que permanecese alí até que el mo indicase e así o fixen. Díxome que era un asunto de intimidade e que necesitaba vivilo solitariamente. Vino mover a súa cara a un e outro lado fronte á porta de entrada, entón desapareceu detrás da casa polo lado esquerdo e despois dun pouco apareceu polo dereito até chegar outra vez á mesma porta. Sentouse e outeou a paisaxe.. En ocasións levaba as mans á cabeza, cos cotenos apoiados sobre os seus ollos e agarrándose á cabeleira, fixaba a vista no horizonte. Aquel home a quen coñecera uns meses antes, gardaba no seu interior algo moi profundo. Asi permaneceu perto de media hora. Ergueuse e fixo un sinal. Eu comprendín, acendín o coche e achegueino até onde teñen agora o seu. O señor Dillworth dábame o lombo mentres camiñaba cara el. Coloqueime ó seu lado e entón explicoume que tería que encargarme de reconstruir aquelas ruínas que se presentaban ante nós. Sentámonos os dous, fóra, nunha pedra que hai preto dunha esquina da casa e entón contoume como a coñecera.

- Dillworth!– exclamou Hazel, os seus ollos estaban húmidos. Hai algo que non entendo – díxolle ao home. A casa, quen lla vendeu?

- Só puidemos contactar cun parente lonxano seu e non tiña moitas intencións de quedar por aquí. Eu tratei tódolos asuntos, o señor Dillworth permanece sempre na sombra. Unha boa cifra por uns muros ruinosos pode ser argumento suficente para non ollar atrás e marchar sen mais.

- Entón a casa é de Dillworth – perguntou Hazel.

- Non exactamente – respondeu o home. Como lle dixen, o diñeiro pódeo todo e non foi difícil revolver uns cantos papeis e ollar cara outro lado mentres eu asinaba co seu nome, Hazel Feldkirch. É unha aldea pequena e a verdade, ó principio a xente fixo preguntas pero enseguida deixaron morrer o conto. Hoxe por hoxe considéranme unha especie de solitario, deixome ver o imprescindible pola aldea e coñécenme como O Director, supoño que me crerán máis tolo que os meus inquilinos do outro lado do faro. Iso é outra historia, saberá todo ó seu tempo. Do mantemento económico encárgase o señor Dillworth. Unha vez ó ano acostuma vir por aquí, sempre o fai nas mesmas datas, nos primeiros días de Xullo, nin antes nin despois, sempre na mesma data. Antes de marchar realiza o mesmo ritual, séntase na mesma pedra sobre a que se sentou o primeiro día que estivo aquí e contempla o serán.

- Onde está? Quixera velo, desexaría facelo. Debe axudarme – suplicou Hazel.

- Hai un cabo, moi preto de aquí, ten un faro branco. É un cabo moi fermoso que olla cara ó Atlántico. De alá sae unha estrada moi estreita en dirección o norte. Hai algo máis que debo explicarlle, creo que agora si debo explicarlle algo – engadiu o home. Hazel sentiu temor nesas palabras. Cando o do escándalo financiero – proseguiu, o señor Dillworth quixo quitarse a vida, foi un asunto pouco claro, ninguén soubo o do suicidio, excepto eu e agora vostede. Unha noite bebera até non terse en pé. Ó dia seguinte pensou todo o contrario, volveu ó seu despacho como de costume, realizou un par de chamadas e moveu uns cantos papeis na bolsa. Á unha e trinta da tarde todo se volvera en contra de quen pretendera utilizalo para afundir a moitos inversores mediocres e con pouco coñecemento. Xogábano todo confiando nunha entidade financeira cuxa representación legal estaba na persoa de Charles Dillworth. Aqueles tabeiróns dispoñían dunha enorme fortuna e non tiñan escrúpulos á hora de aumentar o seu patrimonio. Dillworth vingouse da maneira que mais lle doe a quen non ten máis sentimento que o diñeiro, sacándollo. Deixou ós que ían ser infortunados inversores co duplo do diñeiro que aportaran e o señor Dillworth quedouse con moitos miles de libras cando pechou a bolsa. Todo foi a parar a unha conta que tiña posta a outro nome, se cadra olfateou algo e procurou unha documentación falsa. Cando foi a recollelo mudara a súa imaxe completamente, ninguén o recoñeceu como Charles Dillworth e si como a persoa que figuraba legalmente naqueles papeis. Despois desapareceu sen deixar rastro. Tiña diñeiro, moito diñeiro que recollera daqueles depredadores, agachouno onde só el soubo. Viviu un ano mesturado entre vagamundos e esmoleiros, ninguén o buscaría aí, entre esa xente. Pode mesmo que chegara a adaptarse a aquela vida porque ninguén, con esa fortuna, pasa tanto tempo nesas circunstancias. Descubriu un mundo e descubriuse a sí mesmo. Eu coñecino ós sete meses, conxeniamos moi ben desde o primeiro momento. Comprendín que se trataba dunha boa persoa e a min axudábame na miña autoestima e a seguir respirando. Só me pediu que non o abandonase nunca e que el encargaríase de cambiar o meu destino. Ó primeiro non lle fixen moito caso, tratábase doutro soñador máis naquela miseria de mundo. Os tres últimos meses vivimos en compaña de cinco anciáns que estaban completamente tolos, nin os mesmos vagamundos os aceptabamos. Foi nese intre, acabado o inverno, cando Dillworth me pediu que o esperase nese mesmo lugar. Aquel rostro tíñame preocupado, insistiu en que non fixese preguntas e que confiase nel.

A conversa do home semellaba interminable pero Hazel estaba entusiasmada escoitando. Viuse incapaz de o interromper.

- Agardei tres días, puiden conseguir algo de comida sen apartarme demasiado, temía que se aparecía non me atopase e así o fixen, entre cartóns e coidando a cinco tolos anciáns vagamundos. Foi a súa segunda condición. Pensei que remataría coma eles. Chegou un martes, cando se parou aquel coche negro ante min. Abriuse unha porta e do interior do vehículo saíu un home impecabelmente vestido e aseado. Chamou polo meu nome e díxome que achegase até o coche os vellos. Por suposto ao principio non lle fixen caso, pero cando soltou un berro no ceu pronunciando o meu nome, retumbando o eco naquel longo calexón, souben quen era aquel individuo que se facía chamar Harry e que facía tres días me pedira que o esperase.

A estrada estreita da que lle falei leva até un edifício de dúas plantas de cor branca, é o único que hai nuns quince quilómetros á redonda. Ten un pequeno pero precioso xardín na entrada, a parte posterior do edificio dá a unha praia de branca area. Traballan unhas trinta persoas, a xestión está nun buffet de avogados de Londres, só figura o meu nome como o de director, o señor Dillworth como lle dixen vive na sombra, detrás dun home chamado Harry que está internado nun centro psiquiátrico para tolos vagamundos. Homes desarraigados das súas familias que vivían na máis absoluta indixencia, sen máis axuda que o latexo do seu corazón para seguir vivindo e polos que ninguén se molestará en preguntar.

- Poderei velo? – preguntou inquieta Hazel. Súa nai perdeu de escoitar toda esta historia furgando na memória en cada un dos cuartos e recunchos da casa.

- Eu acompañareina, son o director, só desta maneira o señor Dillworth pode moverse onde desexe. Os traballadores do centro téñenlle moito cariño. Saben que non é un interno. Para eles aparece como o primeiro que entrou neste centro. Sínteno como alguén especial polo compromiso que adquiriu con esta xente tan desarraigada e abandonada na tolemia.

Deixen aquí o seu coche – proseguiu, é a súa casa e quedarán nela se o desexan o tempo do que dispoñan.

Un vello faro branco asomaba cara un océano inmenso, a súa cúpula acristalada brilando na tarde semellaba que era o único que outorgaba unha sinal de vida a aquel lugar alonxado do mundo. Despois de percorrer durante cinco quilómetros a estrada estreita levounos até o edifício tamén de cor branca. Atopábase nunha zona privilexiada. Era un lugar moi tranquilo. Levaron o coche negro até a entrada onde un sinxelo xardín se mesturaba coa sufrida flora do lugar. Realmente era un lugar isolado. A Hazel asaltábana moitas preguntas, entre elas que acontecería se ó home que as levaba até ese lugar lle ocorría algo tan repentino como a morte. Era o único que o sabía todo.

- Se así fose – explicoulle, existe un sobre que permanece pechado na caixa forte dun banco, nese sobre dábanse ordes explicitas ó buffet de avogados de facer o imposible por atopala, custase o que custase, para que vostede se fixese cargo de todo. O resto é unha incógnita porque ninguén podía prever a sua reacción e sempre e cando se encontrase con vida. Ela enmudeceu.

O coche detívose na entrada.

- Por suposto o señor Dillworht non sabe que veu. Sempre viviu coa esperanza de volver a vela pero nunca imaxinou que día podería acontecer. Eu acompañareina até a porta que dá acceso á praia, a partir dese momento a vida mesma é súa. Antes debo explicarlle outra pequena historia. Houbo un ancián, os enfermeiros chamábano o pescador de cometas. Harry, é decir Dillworth, sempre lle tivo máis aprecio que a ningún outro. Pasaban moitas horas xuntos. Tiña unha cometa, unha fermosa cometa de cor amarela, non paraba de a facer voar sempre que podía. Unha mañá de inverno ergueuse un forte vento nunha xornada que espertara apacible, o vello pelexou até que caeu rendido na area, pero a cometa foise cara a imensidade oceánica para rematar afundida. O mar non a devolveu á beira e o ancián permaneceu durante unha semana, desde que amencía até o serán, esperando que así o fixese. Dillworth sempre estaba con el, desfrutaba coa sinxeleza daquel home, vendo como a súa felicidade se enchía cada día cunha cometa. Non precisaba nada máis que aquel artiluxio. O señor Dillworth ofreceuse para mercarlle outra, pero o ancián explicoulle que todo o que lle daba sentido estaba naquela cometa coa que compartira os mellores momentos da súa vida e que nada podía substituíla. Entón pediulle unha cana e un carrete e o necesario para pescar. Non cebaba o anzó, era inútil, as cometas só se alimentan do aire; simplemente lanzábao cunha boa boia e unha plomada. O ancián dixo que lla quitaría ó mar e aí estaba Dillworth, ó seu carón, facéndose chamar Harry, fuxindo da crueldade dalgunhas persoas e compartindo a ilusión dun vello tolo que tiña os días contados. Morreu o ano pasado, pouco antes do Nadal. Desde entón é Dillworth quen está sentado todas as tardes nesa praia, moitas veces fágolle compaña, alí o atopará, observando como rompen as ondas na beira. Coa noite volta adentro e en ocasións, antes de durmirse queda escoitando un vello disco, non entendo como aínda se pode escoitar. Quizais el tamén teña algo sumerxido aí, neste océano ou nos seráns cun ceo cargado de cirroestratos e unha cor alaranxada.

Conteilles unha historia, agora podo facelo porque Charles Dillworth xa non existe e ninguén o persegue. Unha tarde de forte oleaxe adentrouse no mar e deixou que unha onda o arrastrase cara ó interior, talvez foi buscando os recordos ou tal vez quixo borralos porque o estaban volvendo tolo, mesmo máis tolo que a todos ós que axudou neste recuncho da costa. Iso aconteceu cinco anos despois da visita de Hazel, en outono. Ás veces imaxínoo percorrendo o fondo do mar, acompañando a un ancián que fai voar unha cometa sobre as ondas. De min, podo dicirlles que recuperei a miña vida grazas a el. Hazel soubo da desaparición de Dillworth por min. Presentouse aquí ó día seguinte. Apenas durmira. Permaneceu na praia durante dous días e dúas noites seguidas, sentada na area, no mesmo lugar onde el o facía. Nalgún intre, levantánbase e daba un largo paseo, despois voltaba a sentarse. Leváballe café e té quentes e mantas para abrigarse, non quixo comer nada. Tal e como era o desexo de Dillwort, ela físoxe cargo de todo. Non está aquí pero acostuma vir catro ou cinco veces ó ano, polo xeral pasa períodos dunha semana e despois vaise de novo pero sempre dedica a última xornada a permanecer sentada na area desde que amanece até que se vai o sol. Eu sigo aquí, cumprindo un agradecemento que xamais poderei esquecer. Un pode perderse na vida, abandonarse e tentar desaparecer. Como lles dixen, todos temos unha historia, aínda que non todas son interesantes, quizais esta tampouco o sexa, pero con ela descubrín que todos gardamos o corazón dunha muller que nos pode máis que ningún outro. Cando o ceu se engana, un persegue imposibles e paraísos, ás veces acariciámolos e todo se antolla breve e irreal, como un soño.

Perguntaranse se Dillworth foi a buscar a Hazel a Alemaña tal e como lle prometera. Si, si o fixo, volveu a Berlín, iso me contou, nada máis. O que aconteceu alá tal vez nin a propia Hazel o saiba. Pasara un tempo imperdoable antes de realizar de novo esa viaxe, demasiado tempo para unha muller solteira e atractiva. RS